Dit weekend mochten we Camillus doorplaatsen. Hij is toch wel een bijzondere ezel met een eigenlijk wel heel typisch verhaal.
Camillus stond alleen, als hengst op een veel te kleine plaats zijn leven te slijten, hij is 14 jaar oud … Eigenlijk heb ik hiermee al heel het verhaal verteld, want de rest is het logische gevolg en komt nog o zo vaak voor … maar ik zal het toch verder verwoorden.
Afgelopen zomer werden er in de weide in de buurt ezeltjes geplaatst, dus Camillus dacht : “wat zalig, eindelijk vriendjes !” en probeerde te ontsnappen. Hierbij heeft hij de omheining vernield en die moest hersteld worden. Camillus heeft hierbij de man die dat deed al eens goed te grazen genomen, maar zonder teveel erg. De buurtezeltjes verdwenen weer, dus Camillus verzonk weer in zijn saaie, eenzame leventje met beperkte bewegingsvrijheid, en dit overgoten met testosteron dat zowat uit zijn oren gespoten kwam !!!
Camillus brak uit en liep in de tuin van de mensen. De dame op leeftijd dacht Camillus met wat voer gewoon weer naar zijn stalletje te lokken, maar hij dacht daar helemaal anders over. Hij sleurde haar met de haren over de grond, en rolde en stampte op haar. Mevrouw kwam in het ziekenhuis terecht en Camillus weer in zijn eenzame stalletje. Dit kon niet meer verder zo, en de kinderen van de familie hebben in samenspraak met hun ouders ervoor gezorgd dat Camillus naar ons kon komen.
Hier aangekomen moest hij eerst in een quarantainebox wat luid getrompetter opleverde van zijn kant uit. Maar hij werd gecastreerd. Door zijn speklaagje en zijn leeftijd kregen we te maken met een bloeding, waardoor de veearts nog een tweede maal moest opereren om de bloeding te doen stoppen, en gelukkig lukte dat ook. Maar we kregen Camillus maar moeilijk aan het eten. Hij bleek brood en krachtvoer gewoon te zijn, maar weinig hooi en stro. Met veel aandringen en geduld en de aanwezigheid van ezelvriendjes is het hem toch gelukt aan een gezond dieet te wennen, en leefde hij als een gelukkige ezel in de kleine kudde verder. En hij was gelukkig, helemaal geen haantje de voorste, gewoon rustig en onbezorgd.
En als kers op te taart kreeg hij deze week een eigen ezelvriendje bij mensen thuis, hij werd dus al snel doorgeplaatst. Loetje was zijn vriendje verloren, en een nieuw ezelvriendje was dus meer dan welkom, hij kikkerde ook weer helemaal op !!! Zo zijn er 2 ezeltjes heel gelukkig gemaakt, en wij als mensen kijken toe met een brede glimlach ! Zo eenvoudig kan en moet het leven zijn !
Veel geluk samen Camillus en Loetje !
