We kregen een mailtje : “3 ezels, merries, in goede conditie, is nog asinotherapie mee gedaan, lopen perfect onder het zadel, gratis aangeboden, we hoefden er niet voor te betalen” … stel je voor zeg !!! Nog een telefoontje : ” 1 van de 3 was haar moeder verloren op de leeftijd van 2 maanden en die liep niet onder zadel, en die was wat schuw”. Tja laat maar komen hé. Een zaterdag zitten wachten, maar ik kreeg telefoon om 15u dat de vervoerder niet kon komen, dan maar wachten op donderdagavond, en ja hoor om 20.30 u arriveerden ze. Ze moesten en zouden met de remorque op de weide rijden, want ze konden zo niet gelost worden, ik zou ze niet kunnen houden… die therapie-ezels, toch zeker niet die ene. Enfin, ik ga je de details besparen, die houd ik voor mijn boek dat ik aan het schrijven ben over het leven zoals het is in een ezelopvangcentrum. Ze werden gelost langs de quarantaine weide en ze liepen gewoon de weide in. Ze waren “in orde”. Bo was heel mager (let op dit zie je niet op een foto, dit moet je voelen, de ribben en heupen waren duidelijk te voelen), en kan bijna niet meer stappen, zo stijf. Bleek dat ze hele grote haken had aan haar tanden, waardoor ze natuurlijk niet goed kon eten. Wormen, daar zullen we maar niet over spreken zeker, gewoon ontwormen… Hoeven waren slecht, maar dat kwam omdat de hoefsmid nu net niet kon komen op tijd, anders altijd wel… De tanden waren gedaan door een hoefsmid, nu had ik al niet het meeste vertrouwen als een hoefsmid zo hoog begint te vijlen, maar nu is het helemaal weg, dat vertrouwen… Schoenmaker blijf bij je leest …
Julie is nog de beste van de 3, al heeft die geen bovensnijtanden meer, hoe zou dat dan komen ? En Saartje (de zwartste), die dus moederloos is opgegroeid, die is inderdaad heel schuw, daar hebben ze dus niets mee gedaan, met zo’n arm schaapje, dat krijg je toch zo tam als een lammetje als je daar wat mee bezig bent ? vertrouwen geven en krijgen.
Gechipt ??? nee dus… daarvoor vragen we een bijdrage omdat ons dat ook geld kost, en dat eigenlijk door de eigenaar gedaan had moeten worden : die zou gestort worden op onze rekening. Tot op heden mochten wij nog niets ontvangen, alsof we dat niet wisten… Er wordt plechtig beloofd dat te doen, maar dat weet je zo bij zo’n mensen, dat eens de lading geleverd, er niet meer naar wordt omgekeken… Maar wat kan ik doen ? Ze terug meegeven… ik geloofde er toen al geen snars van… maar de ezels waren de dupe dan maar weer eens, dus ik knik heel goedgelovig en denk er het mijne van. Alsof dat de eerste keer is dat we zo’n verhalen krijgen voorgeschoteld, ik kan ze onderhand wel al zelf verzinnen, die leugens…
Het verhaal achter deze ezels ? Hij heeft ze zelf gekweekt, maar weet niet meer hoe oud ze zijn. Alleen Saartje was 10 jaar en nog nooit gekapt, die heeft dus hoeven die niet groeien, straf hé !!! Hij heeft steeds subsidies gekregen van de overheid voor een project met ezels, het zogenoemde asinotherapieproject. Ze hadden zelfs een verzorger in dienst. Maar enkele jaren geleden zou de overheid de subsidies gestopt zijn en het geld zou naar sportprojecten in Vlaanderen zijn gegaan. Dus weg asinotherapieproject, weg ezelverzorger, en weg ezels dus ook… Geen economische waarde meer, en jullie weten het of niet : mij is letterlijk gezegd van hogerhand : “alles wat geen economische waarde heeft, moet geliquideerd worden”. Ook kreeg ik voorgeschoteld dat “merries die gedekt worden in de weide, steeds hengstjes voortbrengen”, en op de vraag wat ze dan met die hengstjes gedaan hebben, kreeg ik het antwoord “weggedaan”. “Waarom heb je ze dan gekweekt”, vroeg ik, al wist ik het antwoord al natuurlijk… “omdat het zo schattig is voor de kinderen en bezoekers”. Tja een economisch project hé…
Enfin ik had mijn avondje onzin weer gehad, en hoe verder nu ? De ezeltjes rustig laten bijkomen, verzorgen aan poten, tanden en inwendig, en rustig laten genieten… ze zijn in goede, niet-economische handen… Weer een hoofdstuk bij in mijn boek, “Het leven zoals het is in een ezelopvangcentrum…”
En de boer, hij ploegde voort …
