Allereerst beste wensen voor het nieuwe jaar. Dat het mag verder gaan zoals het bezig was, maar dan de verbeterde versie …
Het is toch weer een zwaar jaar geweest wat betreft de ezelopvang, we zijn afgeklokt op 84 ezels middernacht 2024-2025. Veel om allemaal dagelijks hun zorgen te geven, en de aanvragen blijven binnen stromen, maar daarover later meer. En het positieve nieuws : we zijn deze nieuwjaarperiode weer doorgekomen zonder teveel kleerscheuren ttz er is wel een boom op onze schuur gevallen tijdens een onweer hier, maar buiten het lawaai van de explosieven die op nieuwjaarsnacht afgevuurd werden en het bijbehorende dierengebibber zijn we weer in het nieuwe jaar geraakt, en dit dankzij de vrijwilligers, die ondanks feesten, verlof, zieken enz toch steeds klaarstaan voor onze ezeltjes !
Nog goed nieuws is dat de kalenders zijn toegekomen en dus weer te koop zijn om onze ezeltjes te steunen en om het hele jaar door aan onze ezeltjes te denken ! Te bestellen via email info@anegria.be. De eerstvolgende opendeur wordt gepland op zondag 2 februari, dan kunnen jullie weer komen kijken naar de ezels in opvang en onze bezigheden op de boerderij en gaan we dit vieren samen met Heartbeat vzw, poezenopvang uit onze gemeente, om onze samenwerking in te luiden.
Verder ga ik hier de nieuwjaarsbrief publiceren die ik geschreven heb naar onze locale overheden, en overheden die bevoegd zijn voor dierenwelzijn, om ook daar een werkpuntje van te maken in het nieuwe jaar :
Sint-Gillis-Waas, 2 januari 2025
Beste Meneer de Burgemeester,
Beste mensen van de ordehandhaving,
Beste mensen van Dierenwelzijn Vlaanderen,
Beste medebewoners in onze gemeente,
Beste medemens dierenvriend,
Hier ga ik dan, een klassieke ouderwetse nieuwjaarsbrief “op grootmoeders wijze”, maar dan uit het echte leven gegrepen.
Al langer zet ik mij in voor het welzijn van dieren in onze maatschappij en daaraan gekoppeld ook het welzijn van mensen in diezelfde maatschappij.
Zoals Mahatma Gandhi zei: “De mate van beschaving van een samenleving valt af te meten aan de wijze waarop ze omgaat met dieren”
“The greatness of a nation can be judged by the way its animals are treated.”
“De grootheid van een natie kan worden beoordeeld door de manier waarop de dieren worden behandeld.”
En niets is minder waar. De band tussen mens en dier is veel groter dan we zelf willen of kunnen toegeven. De dieren dragen bij aan ons welbevinden en samenhorigheidsgevoel. Denk maar aan het eenzame dametje dat hele gesprekken voert met haar poesje, of het onzekere kind dat troost zoekt bij een hond, of de jongeren die zich gedragen voelen door het verzorgen van een paardenvriend, of de oude man die een gesprek aanknoopt op de wandeling met zijn hond, of mijn 87 jarige moeder die 2x per dag buiten komt, beweging heeft bij het verzorgen van de schaapjes, en zo zijn er veel voorbeelden te vinden.
Echter onze samenleving is er één geworden waar economie overheerst, en ook daar lijdt deze warme wonderlijke band tussen mens en dier heel zwaar onder. En ik stel vast dat onze maatschappij niet in staat is om deze dierbare band tussen mens en dier in bescherming te nemen.
Zo lijdt het halve dorp al enkele jaren onder het feit dat er iemand het nodig vindt om in een donkere schuur honden te houden in dieronwaardige omstandigheden, en de puppies te verkopen als “opgegroeid in huiselijke kring”, om paarden en ezels “op te vangen” die niet meer “nuttig”- zijn voor de mens, en ze dan “door te verkopen op welke wijze dan ook”. Deze man heeft “economische belangen geroken” in heel die band tussen mens en dier. En dit laten wij betijen, ondanks ons dikke boek met wetten, wetjes en regeltjes.
Wij realiseren ons -of dus niet- dat de hele buurt hiervan afziet : mensen die de honden aanhoudend horen blaffen tot in hun woonkamer waar alleen harde dreunmuziek dit lijden kan doen “zwijgen”, die dieren zien staan zonder schuilmogelijkheden wachtend op een ongekend lot… Wat vertelt de juf aan de kinderen in een aanpalend schooltje als de kinderen vragen waarom de honden nooit mogen buiten spelen ? Wat vertel je je moeder die in een rolstoel een uitje maakt en die dieren daar wezenloos in de weide ziet staan ? Wat vertel ik aan de mensen die daar dag in dag moet naast moeten leven ? Hoe kunnen we respectvol met elkaar omgaan als we het zelfs niet kunnen met de poes die tracht te overleven met haar zieke en ondervoede kroost of de kip die op een stokje in een kooitje “scharreleieren” moet leggen ?
Geen wet die ons kan helpen, geen mens die hier ingrijpt, want het “gouden kalf” moet geëerd worden en dit staat boven elk menselijke gevoel, respect, waarden en normen.
Het is schrijnend om te weten dat we soms kilometers moeten rijden als asiel om dieren in nood te gaan helpen, terwijl onder onze eigen kerktoren het toch zo mis loopt.
Vanwaar die 2 maten en 2 gewichten ? Al enkele jaren draai ik mee in het stukje ezelwelzijn in Vlaanderen, en ik moet jullie opbiechten dat ik er na 14 jaar nog steeds geen kop of staart aan kan vinden… Nog steeds snap ik niet wanneer een dier “verwaarloosd” wordt bevonden door de instanties en wanneer niet. Ik snap nog steeds niet wat nu volgens de wet – of andere regels die dan misschien geen wet zijn- diervriendelijk acht te zijn of dan toch wel niet… En dit geeft een mateloos conflict met mijn gezond verstand dat wel een duidelijk beeld heeft van wat het zou moeten zijn en hoe we het in de praktijk ervaren.
Wat ik hoop voor 2025 is dat er duidelijkheid komt, dat we respect tonen voor menselijke waarden en de bindingen met het dierenrijk, en dit blijf ik hopen tegen beter weten in. Want waarschijnlijk kan ik deze nieuwjaarsbrief gewoon “knippen en plakken” volgend jaar met het veranderen van de vijf in een zesje… en moet ik vaststellen dat de grootheid van een natie -de mate van beschaving- omgekeerd evenredig is met het jaartal…
En toch schrijf ik jullie deze brief, dit wilt zeggen dat er misschien nog een klein sprankeltje hoop ergens in mijn kleine teen schuilt en/of dat ik een koppige volhouder ben ?
Ik hoop dat jullie toch de moeite nemen om dit even te lezen met een open geest, gezond verstand en een menselijke gevoeligheid, en dit na al het “feestgedruis en feestgedreun”. Dit laatste past trouwens ook niet echt in een samenleving op een respectvolle menselijke en dierlijke manier, maar ook hier hebben de economische belangen de bovenhand.
Ik denk dat we moeten gaan nadenken over hoe we de beschaving in onze maatschappij/de grootheid van onze natie terug omhoog kunnen krikken, zodat “de wijze waarop we omgaan met mens en dier” weer een maatstaf mag worden in “de positieve cijfers” en we ons niet laten leiden/lijden door economische cijfers alleen…
Een respectvol 2025 voor mens en dier gewenst !
Kristel Cromheeke
Anegria vzw
