Het lukte niet, de nieuwe computer wou niet meewerken, of de website zat vast, of de sterren stonden niet goed, ik weet het niet, maar in ieder geval kreeg ik geen bericht op de blog. En toen werd het heel druk, dus ontbrak de tijd. Ik probeer de draad weer op te pakken, om jullie te berichten over het reilen en zeilen op Anegria. Zo begon ik elke keer weer opnieuw, maar het lukte niet, te druk, teveel dead lines, elke keer kwam er iets tussen.
Maar hier ben ik weer, en ik val direct met de deur in huis over het leven zoals het is : we kregen 14 dagen geleden telefoon : Kevin, de ezel die al 18 jaar op zoek is naar een beetje geluk, een zorgzame thuis… Hij kwam in maart naar ons omdat hij bij een buurman stond, moederziel alleen. Hij was bij de man gezet, “tijdelijk” -het hele leven is maar tijdelijk- de man die hem terug zou komen halen moest hem niet meer hebben, de ezel was voor ” ’t abattoir”. Een vriendin, die bij de buurvrouw van de man op bezoek kwam kon het niet meer aanzien, en heeft ervoor gezorgd dat Kevin naar ons kon komen. Kevin is hier maar een dikke maand geweest, in orde gesteld, en hij vond direct een nieuwe thuis, want hij was een lieve ezel, en ging een ezeltje vergezellen dat zijn halfbroer was verloren en dus stond te treuren. Mooie weides, goed stalletje en mensen die ervaring hadden met ezels. Kwam helemaal in orde, dachten we toen… Tot dus de telefoon van 14 dagen geleden… Kevin moest terug, want hij had een reetje doodgebeten, een schaap verwond, de kippenstal gemolesteerd, liep met planken door heel de weide, maakte de omheining kapot, zat achter de honden aan die op de weide liepen, en kapte met zijn poot naar de border collie van de buren die achter de draad de schapen wilde drijven, niemand durfde er nog bij komen behalve de man zelf, want Kevin beet…
Wij beloven elke ezel om hem levenslang opvang te geven, niet altijd bij ons, maar bij mensen die graag voor ezels willen zorgen, dus belofte maakt schuld, wij gingen de -weeral- ergste ezel van heel Vlaanderen terug ophalen. Deze morgen dus … We luisterden naar hun kant van het verhaal, en bekeken dan de situatie. We stapten op de weide, en de dieren (ezels en schapen) kwamen onmiddellijk het stalletje uit. Ik gaf het halster aan de man, omdat ik vreesde dat als wij erachter gingen gaan met een halster, ze zowiezo gingen lopen. De man wist niet precies hoe hij het halster nu moest aandoen, want “de hoefsmid deed dat altijd zelf”… Onze vrijwilliger stapte zo naar Kevin toe, omhelsde hem, en ik kon het halster netjes over zijn hoofd schuiven. De andere ezel kwam bij Kevin staan, want die kwam bescherming zoeken bij zijn maatje, hij kon niet plaatsen wat er nu ging gebeuren. De omheining was gewone draad, met groene vierkantjes… tja zonder electriciteitsdraadje ervoor kunnen ezels daar in gaan hangen, en de draad stukmaken … ze hadden maar enkele meters een electriciteitsdraadje gespannen… “wat goed van hen”, maar die ezels zijn niet dom natuurlijk, er was een kilometer waar je wel in kon gaan hangen of trappen, die weten snel dat je dat niet moet doen net daar waar je een onaangename schok krijgt. Wat betreft de honden : een husky was in de weide gesprongen, en daar ging Kevin achter, tja natuurlijk… ezels zijn territoriaal, dus als er een potentieel roofdier in zijn weide komt, moet hij wel zijn kudde beschermen, het is niet voor niets dat ze bezig zijn om hengsten in te schakelen om de schapen te verdedigen tegen de wolf -al moet je er hier wel rekening mee houden dat niet altijd de ezel wint natuurlijk-, en zo ook ging hij de schapen verdedigen tegen de border collie van de buren. Kevin had ook wel een eigen schaap toegetakeld, die dan later gestorven is. Ik vertel de mensen altijd dat ze moeten zorgen dat de schapen en geiten een eigen plekje moeten hebben waarnaar ze kunnen vluchten als de ezels willen spelen met hen, zoals ze met hun soortgenoten spelen, en dat komt niet altijd goed… Maar dat valt vaak in dovemansoren, want “mijn vorige ezel deed dat niet”, dus… Het reetje was in de weide terecht gekomen, en Kevin was er natuurlijk achteraan gegaan. Ze hebben het reetje proberen redden, maar Kevin kreeg het te pakken omdat het steeds maar tegen de draad sprong, hij pakte het vast en zwierde het door de lucht. Waarschijnlijk heeft Kevin gedacht, er is hier zoveel paniek, niemand kan de situatie redden, dus ik ga er korte metten mee maken, en was hij heel fier dat hij zijn eigendom met alles erop en eraan heeft kunnen redden van die rare springerige indringer. Maar dit werd zo niet geïnterpreteerd natuurlijk.
Kevin wandelde netjes mee, stapte in de remorque en zit hier nu weer thuis in onze kudde. Voor hem is het waarschijnlijk een avontuur geweest, maar hij leeft in het “nu”, dus dan vieren we Kerst wel tussen andere vrienden, geen probleem. Kevin heeft eten, drinken, een dak boven zijn hoofd en vriendjes, even wennen, en dan komt dat wel goed.
Maar ik blijf wel met een wrang gevoel achter, niet voor Kevin, want voor hem staan we garant, maar voor het ezeltje dat nu alleen achter blijft. Hij volgde ons en dan vooral Kevin, tot aan de draad, bleef staan kijken hoe wij met zijn steun en toeverlaat verdwenen, zijn gebalk schuurt langs mijn oren door merg en been, maar we moesten vertrekken. We hadden nog een heel gesprek met de man, maar hij kon het niet vatten. Ik zei dat ik het zo erg vond voor het ezeltje dat nu achter bleef. Maar hij zei dat ik dat niet moest zeggen, want nu bleef hij nog achter met een schuldgevoel… Ik zei dat hij moest opletten dat hij niet ging treuren, want dat ze zelfs kunnen stoppen met eten als ze alleen blijven, en het was een klein onzeker volgertje, dat hadden wij al lang gezien… Maar dat kwam wel goed zei de man… Ik zei dat als hij het liet ophalen of ergens anders wilde zetten, dat hij goed moest opletten, want dat er veel kapers op de kust zijn, die minder goede bedoelingen hebben met het diertje, maar dat hij wel de hemel zou beloofd worden om het geweten van de eigenaar te sussen, maar ondertussen ben je hem kwijt en heb je er geen zicht op wat er met de ezel gebeurt… dat vond hij natuurlijk wat overdreven… al is dat voor ons de realiteit die wij vaak te horen krijgen. Hij wilde wel een nieuwe ezel hebben, maar dan ene die niet territoriaal was, die mooi achter een draadje bleef staan, die maar weinig zorg vroeg, en heel lief was naar alles en iedereen, want hij had de tijd niet om er teveel mee bezig te zijn, en al zeker niet om problemen op te lossen. Ondertussen overliep ik in mijn hoofd de ezels die bij ons stonden, maar tussen de 83 ezels die we momenteel in opvang hebben, stond er geen ene die aan deze eisen voldoet, of wacht eens… die plastieken ezel die bij mijn moeder in het Kerststalletje in de living staat om het kindje Jezus warm te blazen… Maar die is al meer dan 50 jaar bij ons, dat kan ik mijn moeder, het kindje in de kribbe en het plastieken ezeltje niet aandoen…
We vertrokken met Kevin… Het regende niet alleen buiten, maar ook binnen in mij, zoveel zelfs dat het er langs mijn ogen uit kwam… Dat beeld van dat onzekere ezeltje achter de draad, bij wie we zijn vriendje wegkaapten, en dat hartverscheurende gebalk om hem niet alleen achter te laten… dat beeld blijft bij mij in de kerstboom hangen deze Kerst … voor hem een eenzame, bange Kerst en daar zal ik mee moeten leren leven.
Op de foto Flavie en Juultje, in hun Kerststalletje, verhaal volgt in een nieuw bericht.
